Dzieci, szpilki i lakier do paznokci.

moje kolana ustępujące
i twoja dłoń na mojej szyi
- po wielkim niebie
chodzi słońce -

zwabione
barwą twoich źrenic
odgina powieki
i wilgoć pije

a potem
ziemia jest sucha i brunatna
błądzą po niej
złote cętki światła

palce twoje
odchylające w dół
moją szyję

...

Piątkowy wieczór, dobrnęłam do końca po kolejnych galopujących godzinach. I co? Spędzam go z Poświatowską, komputerem i czerwonym lakierem do paznokci. Mąż zmęczony po pracy odpłynął. Bywa.

Ja staram się uspokoić i wyciszyć, co ostatnio przychodzi mi z trudem. Nawet nie zdaję sobie sprawy w ciągu dnia, jak wiele daję z siebie dzieciom. I jak bardzo się boję o malutką, żeby jej się krzywda nie stała. Dopiero wieczorem ciepła kąpiel próbuje rozsupłać mój obolały z nerwów żółądek. Dziś susząc sobie włosy uświadomiłam sobie, jak wiele mam z taty - on też po nerwowym dniu w pracy zaszywał się w łazience. I ból brzucha leczył gorącem płynącym z suszarki.

Whatever, jutro ślub i wesele mojej przyjaciółki. Chłopaki idą do dziadków, a my - wzruszać się i dobrze bawić. Z Elusią, ofkors.

Także paznokcie pomalowane, kiecka wyszykowana, buty kupione (trzy pary szpilek upolowałam w Deichmannie na promocji, a co!). Tylko peelingu kokosowego mi się nie udało zrobić, bo mała się obudziła kiedy Krzysiek usypiał chłopaków i szybko z łazienki musiałam wylatywać :P Ale z tego jestem dumna - że mając trójkę dzieci umiem czuć się jak kobieta, a nie zarobiona Matka Polka. I że dalej przypominam raczej czarownicę, a nie kurę domową. Szkoda tylko, że jeszcze nie udało mi się zrzucić zbędnej oponki na brzuchu. Ale jak mam do wyboru: zadręczać się dietą lub cieszyć się życiem jedząc coś dobrego - to jednak wybieram to drugie. Może brzuch weźmie i schudnie sam, czemu mam mu pomagać? I bez tego mam dużo na głowie ;)

Chłopaki zbójują na całego. Zwłaszcza, kiedy cały dzień pada. Wtedy zamiast wyładować się na podwórku, robią huragan w domu. Ale choć nieraz brakuje mi cierpliwości, to cieszę się. Bo wielu rodziców chorych dzieci wiele by dało za ten sajgon i możliwość nieustannego sprzątania. I za widok dwóch zdrowych byczków, którzy to urządzają wyścigi po domu, to budują rakietę z klocków, oglądają razem kolejną książkę albo bawią się w rycerzy walczących ze smokiem (wrzeszcząc przy tym wniebogłosy). Codziennie wyprowadzają mnie z równowagi... Ale też każdego dnia urzekają czymś i zaskakują. Na przykład na Dzień Matki kupili mi (przy pomocy dziadków, ale inicjatywa ich) czekoladowe serduszko i nazbierali kwiatków w ogródku. Rafałek mnie wyściskał swoimi łapkami niedźwiadka. A Gabryś podkreślał cały dzień, że to moje święto i bardzo to przeżywał.

Ela rośnie... Oczywiście mam już pierwsze zmartwienie z nią związane, a mianowicie problemy z robieniem kupki. U chłopaków tego nie było, także nowość... Masuję brzuszek, podginam nóżki i nic. Ale COŚ ciekawego zawsze musi być,  zebym wiedziała, że dziecko mam :P Poza tym zonkiem jest ewidentne, że wszyscy jesteśmy w niej zakochani. Mam nadzieję, że jej nie rozpieścimy ;) W każdym razie już trochę minęło od porodu, a ja dalej mogłabym się patrzeć na nią bez końca. I widzieć w jej ciemnoniebieskich oczkach skrawek Nieba. Głaskać jej czarne miękkie włoski. Wdychać jej zapach. Całować stópki. Ech :)

Już prawie 23... Powinnam zaprzyjaźnić się z poduszką, ale jakoś nie chce mi się spać. Nie, nie dlatego, że się wysypiam :) Ale jakoś wolę posłuchać ciszy i własnych myśli. I ratować się kawą rano. Taki czas tylko dla mnie zdarza się ostatnio rzadko. W sumie to dobrze. Bo najpiękniejsze w tej wyjątkowej ciszy jest to, że delikatnie przerywają ją oddechy czterech najdroższych mi osób. I choć jestem zmęczona, to jest oczywiste, że tylko dzięki nim ten wieczór ma urok. A ja pokój w sercu.

Nasza królewna rośnie...

...pod czujnym okiem ochroniarzy.