środa, 25 maja 2011

Wieczorny potok świadomości.

Zaraz będzie pólnoc. Moi faceci śpią (obaj przeziębieni...), a ja ślęczę nad poezją tatrzańską i miłosną (don't ask). Oczywiście spodobało mi się to tak bardzo, że dawno już wyjechałam z Młodej Polski. Chyba mam w sobie coś z Nani Ogg, skoro trochę erotyków poprawia mi humor xD


W głębi lasu rozpinałem jej kubrak czarny

Zapinany na kielich konwalii

Zioła patrzyły ze zdumieniem

na rękach ją niosłem

całując brzuch

mały i śniady jak dłoń

Który urodził ten czerwcowy dzień

długi jak jej suknia



Jerzy Harasymowicz

Co u nas? Weekend spędziliśmy u teściów i był udany, bo mogliśmy małego z dziadkami zostawić i pobyć trochę sami. I wszyscy byli zadowoleni :) Oni poszaleli razem, a myśmy pojeździli na rowerach po lesie, byli na lodach i wreszcie mogli trzymać się za ręce, a nie za wózek.

Poza tym jakoś mi ciężko ostatnio i wlecze się za mną ciągłe poczucie winy. Nie wiem, czy to już uwiera długi brak spowiedzi (ponad miesiąc już wyszło, a w niedzielę się nie udało), czy co. Jest dobrze, dni jasne, a ja siedzę w domu i czasem mam wrażenie, że coś mnie oskarża o wszystko. Że mieszkanie nie posprzątane, obiad nie ugotowany, że nie pracuję i nie zarabiam, że nie jestem zaradna, że Gabrysia źle wychowuję i cholera wie co jeszcze. Aż ciężko oddychać czasem. Może to schizy z dawnego domu wracają, kiedy mama miała do mnie pretensje niemalże o to, że żyję i jednak dobrze to jeszcze pamiętam... Ale ciężko się uwolnić. Tęsknię za Aslanem... i byciem w Niebie.


Z kolumny skalnej patrząc w toń błękitu,

w złotego słońca promiennej ozdobie,

brałem kwiatek twardego granitu

z myślą o tobie.



W cichej dolinie, gdzie srebrzysta rzeka

Wali się z szumem w głąb przepaści ciemną,

gdym zrywał kwiaty, choć wówczas daleka,

ty byłaś ze mną.



Dziś, gdy godzina rozstania wydzwoni,

nie dam kamienia, bukietu nie splotę,

dam ci cos więcej, bo z serca, nie z dłoni:

żal i tęsknotę...

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Ale dzieje się dużo dobrego. Dziś byłam na spacerze sama wieczorem i dosłownie wszystko mi mówiło, że mnie ktoś pokochał :) Akacje zakwitły, na łąkach pełno różowych łebków koniczyny i wszystko pachnie... Było ciepło, choć już po 18tej, a ja siedziałam w trawach pośród jaskrów. Od początku tego roku mam silne przeświadczenie, że nie umiem się modlić w ciszy, sama, bo zaraz myślę o czymś innym. Ale jak wyjdę na pola, to zaczynam się modlić automatycznie. Cóż, może Bóg musi się ze mną komunikować poprzez kwiatki...

Przeczytałam "Autobiografię" Badeniego i też mi to pomogło bardzo. W takich momentach najlepiej mi robi, jak przestanę rozkminiać swoje schizy i historię i zajmę się kimś innym. A w niedzielę na eucharystii był misjonarz z Paru i mówił o ewangelizacji wśród Indian. Aż mną rzuciło w ławce i zamieniłam się w parę uszu. Hehe gdybym była sama, to pewnie bym teraz tam pojechała :P Ale na razie muszę być tu.

W sumie to ostatnio mnie zachwyciło to drugie powołanie. Mówię drugie, bo moje dla mnie jest pierwsze :P Zawsze miałam wątpliwości co do księży i zakonników, a zakonnic to już zwłaszcza - ale to chyba się za mną ciągnął cynizm domu wyjściowego - a teraz mnie ta możliwość rozwala. Znaczy w moim przypadku to już po ptokach :P Ale generalnie nie miałabym nic przeciwko, gdyby któreś z moich dzieci (o ile będzie ich więcej) obrało taką drogę, bo to niesamowite...


Oczy me pełne ciebie, jak polne krynice,

Gdzie niebiosa swe jasne odbijają lice.



Uszy me pełne ciebie, jak muszla echowa,

Co szumy oceanu w swojej głębi chowa.



Nozdrza me pełne ciebie, jak duszne ogrody

Zapachu róż szkarłatnej, królewskiej urody.



Wargi me pełne ciebie, jak pszczela pasieka

Pełna miodnego wina, kwiatowego mleka.



Dłonie me pełne ciebie, jak plecione kosze,

Gdzie jesień składa źrałych owoców rozkosze.



Serce me pełne ciebie, jak korona drzewa

Gniazd ptactwa, co upojną miłości pieśń śpiewa.



Dusza ma pełna ciebie, jako wirów morze,

Co nigdy uśpić swego szaleństwa nie może!



Leopold Staff


I już po pólnocy... Dotarło do mnie dziś, że chcę być matką, która: czyta książki, chodzi czasem na samotne spacery, ma czas dla siebie, jest zadbana, rozwija się. I nie zrzędzi, że lepiej było, kiedy nie miała dzieci. I przeprasza, kiedy coś spierdzieli :P Nie chcę już tu krytykować mojej mamy, bo coraz bardziej rozumiem, jak musiało jej być ciężko. Ale mogę mieć chyba swój własny program artystyczny, a powyższe punkty uważam za równie ważne jak przygotowany obiad czy odkurzona podłoga. I chcę być zawsze młoda w Duchu. Jak Badeni :)

Kończę nocne rozważania i idę spać. Jutro nowy dzień, a rano idę z małym do lekarza.

Co by nie było, będzie dobrze.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz